Το αδιανόητο.

Είναι λίγο – πολύ γνωστό το θέμα σχετικά με τις Διοικήσεις των ΔΕΚΟ. Αυτές που απέφυγαν ( αγνοώντας ;), τις πρωθυπουργικές παραινέσεις για μειώσεις μισθών.

Παραινέσεις –διαταγές, που είχανε γίνει ήδη από τον Νοέμβριο του 2011 ( μέσω εγκυκλίου) προς του Διοικητές για μειώσεις μισθών. Να μειώσουν  την ανώτατη αμοιβή στα 1.900 ευρώ για τους εργαζομένους και 5000 ευρώ για τα διευθυντικά στελέχη. Πράγμα που φυσικά δεν έγινε.

Έρχεται τώρα ο Αντώνης Σαμαράς, να αντιμετωπίσει αυτή την περίεργη κατάσταση. Βέβαια παρόμοια κατάσταση αντιμετωπίζει ( όπως αντιμετώπιζε και ο ΓΑΠ) με τους υπουργούς του. Οι τελευταίοι, αρνούνται να προβούν σε περικοπές λόγω «πολιτικού κόστους».

Ένα κόστος, που θα είχε αρνητικό αντίκτυπο για την πολιτική τους καριέρα.

Αυτό όμως με τις Διοκήσεις είναι διαφορετικό. Σκεφτείτε ότι είναι απλοί διορισμένοι ως  επικεφαλής. Οι οποίοι μπορούν να απολυθούν ( με την διαδικασία της παραιτήσεως) ανά πάσα στιγμή. Είναι αυτοί, που αρνούνται να υπακούσουν στια αποφάσεις συνολικά της κυβέρνησης ( αλλά και του ίδιου του πρωθυπουργού προσωπικά).

Έτσι ο τελευταίος, κάθεται και τους παρατηρεί αμήχανος και έχοντας χάσει από τη αρχή την πρωτοβουλία των κινήσεων. Να έχει χάσει το ηθικό έρεισμα, για τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες που πρέπει αν κάνει η κυβέρνηση.

Να μην μπορεί να διανοηθεί ούτε το αυτονόητο.

Το αδιανόητο δηλαδή.

Αυτό λέγεται καλό παράδειγμα ;

Αυτό είναι παράδειγμα για τον κόσμο. Ιδίως για αυτή την εποχή, που η κρίση είναι εδώ και κυριαρχεί. Ελεύθεροι λοιπόν οι εφοριακοί ,οι οποίοι είχανε ζημιώσει το κράτος. Αυτοί οι οποίοι είχανε κτίσει με τα κλεμμένα, βίλες με πισίνες.

Οι μόνοι περιοριστικοί όροι που τους έχουν επιβληθεί, είναι να εμφανίζονται το πρώτο πενθήμερο κάθε μήνα στο Α.Τ. της περιοχής τους και να μην βγουν από την χώρα.

Έτσι, καλοκαίρι που είναι θα μπορούν να κάνουν τα μπάνια τους και να σχεδιάζουν και κανένα ταξιδάκι ( δυστυχώς στο εσωτερικό), μετά το πρώτο πενθήμερο του μήνα...

Φυσικά τα βλέπει ο κοσμος  και σκέφτεται, οργίζεται, θλίβεται και απορεί. Με τις αποφάσεις της δικαιοσύνης.

Αποφάσεις, που δείχνουν ότι βρίσκονται μακριά και έξω από κάθε κοινή λογική.
Αποφάσεις, που προκαλούν το κοινό αίσθημα.

Στο τέλος, θα είναι αυτή η δικαιοσύνη που θα ζητάει από τους πολίτες να την εμπιστεύονται αλλά και να υπακούουν στους νόμους.

Αποτελώντας ένα καλό παράδειγμα ή παράδειγμα προς αποφυγή. ;