Υπάρχει και ο δικός μας εκνευρισμός

   

Η αφορμή είναι από το απόσπασμα του www.voria.gr , όπου αναφέρει για τον εκνευρισμό του Γ.Παπανδρέου.

Δηλαδή “  Στην πρώτη περίπτωση, στο γραφείο του πρωθυπουργού υπάρχει ήδη έτοιμος ο σχετικός κατάλογος, ο οποίος, ωστόσο, έχει σωρεία …αστερίσκων. Για παράδειγμα, σε μια περίπτωση, υπουργείο προχωρά μεν στη συνένωση τριών φορέων της αρμοδιότητας του, όμως, το νέο σχήμα που προκύπτει θα απασχολεί περί τους 1000 εργαζομένους. Όσους δηλαδή απασχολούσαν και οι τρεις συγχωνευθέντες μαζί.”

   Aπό το κομμάτι αυτό, μπορεί να καταλάβει κάποιος γιατί έφτασε σε αυτή την κατάσταση η χώρα. Ο Πρωθυπουργός ( αλλά και η Τρόϊκα, δηλαδή οι δανειστές μας), να ζητάνε να γίνουν οι αλλαγές ( δίκαιες ή άδικες ) και οι αρμόδιοι υπουργοί να συμπεριφέρονται σαν να μην έγινε τίποτα.

   Σαν να μην κινδυνεύει η χώρα από κατάρρευση. Μια κατάρρευση που θα  έστελνε πάρα πολύ κόσμο στην ανέχεια και στην εξαθλίωση.

   Φυσικά – θα μπορούσε να πει κάποιος- ότι οι υπουργοί είναι ήδη οικονομικά “τακτοποιημένοι”. Ότι δεν θα τους νοιάζει για την επόμενη μέρα.

   Όλα αυτά θα ήταν αληθή. Αν έφευγαν από την Ελλάδα. Δεν θα προλάβουν  όμως.

Γιατί θα υπάρχει τότε και ο δικός μας εκνευρισμός....

To προφίλ του συντεχνίτη

Ασφαλώς θα καταλάβατε από τον τίτλο του κειμένου σε ποιον αναφέρεται. Είναι οι συντεχνίτες ( ή κλειστοεπαγγελματίες για άλλους).Προσωπικά θεωρώ πιο δόκιμο τον όρο συντεχνίτης

Ποιος είναι, πως σκέφτεται , τι ζητάει ο συντεχνίτης ?

Ας προσπαθήσουμε, να τα δούμε με την σειρά.

Ο συντεχνίτης ,είναι κάποιος που θεωρεί   απόρθητο κάστρο και προσωπικό φέουδο την επαγγελματική του δραστηριότητα. Είναι ένας άνθρωπος, που θέλει αν έχει την “ηρεμία” ( εξαφανίζοντας τον ανταγωνισμό) στον χώρο του, με θεμιτά και αθέμιτα μέσα.

Είναι συντηρητικός τύπος και καχύποπτος όσον αφορά τις αλλαγές ( μικρές ή μεγάλες). Τις οποίες πάντα θεωρεί επιζήμιες. Εκτός από εκείνες, που κάνουν ακόμη πιο κλειστό και αποκλειστικό –για αυτόν-το δικαίωμα στην εργασία.

Οι σκέψεις του, είναι συνέχεια στην οικονομική αφαίμαξη των πελατών Τους κοιτάει από θέση ισχύος ( φυσικό είναι άλλωστε, η αποκλειστικότητα και η έλλειψη ανταγωνισμού οδηγούν σε τέτοιες συμπεριφορές).

Θεωρεί ότι η κοινωνία του χρωστάει. Για αυτό πολλές φορές, προτάσσει ως προσωπική του ασπίδα το “Δημόσιο συμφέρον”. Σαν να είναι ο μοναδικός υπερασπιστής της νομιμότητας ( όπως την εννοεί αυτός βέβαια).Θέλει πάντοτε, να κυριαρχεί ανάμεσα και στους άλλους συντεχνίτες (απόρροια της αλαζονικής στάσης ).

Το όνειρο του, είναι να κληροδοτήσει στον γιό ή στην κόρη την επιχείρηση. Γνωρίζει φυσικά, ότι θα είναι ότι καλύτερο για το μέλλον του παιδιού του. Σε περίπτωση που το παιδί δεν θα ακολουθήσει τον δρόμο του πατέρα ή της μητέρας, υπάρχει πάντα και η χρυσοφόρος λύση .Αυτή της πώλησης της άδειας. Ένα ακόμη ποσό για το επικουρικό του....

Ζητάει πάντα –και διεκδικεί- περισσότερα .Θεωρεί -όντας σε κλειστό επάγγελμα- ότι οι οικονομικές του απόλαβες ( σίγουρες και υψηλές), δεν είναι άξιες για το έργο που προσφέρει στην κοινωνία και στο Δημόσιο συμφέρον....

Απαιτεί την συνεχή προστασία από του συνδικαλιστές του, κατηγορώντας τους πολλές φορές ότι δεν κάνουν πολλά για να τον προστατέψουν ακόμη περισσότερο.

Φυσικά όλα τα παραπάνω γίνονται σε βάρος της ανάπτυξης, της επαγγελματικής και προσωπικής αξιοπρέπειας.

Μια αξιοπρέπεια, που θα έπρεπε αν έχουν ΟΛΟΙ οι πολίτες αυτής της χώρας.

Μια αξιοπρέπεια που –στο τέλος- θα την αποκτήσουμε.

Είτε το θέλει, είτε δεν το θέλει ο κάθε συντεχνίτης.